Γιατί δεν είσαι εδώ?

Ποιός έχει το κουράγιο να λήξει την ατελείωτη θλίψη μου? Αναρωτιέμαι απο καιρό εις καιρό, άραγε θα τελειώσει ποτέ αυτός ο φαύλος κύκλος? Κοιτάω έξω απο το παράθυρο. Στα βάθη του ουρανού, τα πρώτα σύννεφα κάνουν την εμφάνισή τους, επιβλητικά και μεγάλα, στις αποχρώσεις του σταχτί. Δακρύζω. Γιατί δεν είσαι εδώ? Στο πάρκο απέναντι τα δέντρα λικνίζονται ρυθμικά με τις ριπές του Βοριά, μια γύναικα, κουκουλωμένη στο μαύρο παλτό της αγωνιά να περάσει το δρομο. Με το ζόρι κρατά το σκούφο στο κεφάλι της. Τί να είναι άραγε εκείνο που μας κάνει να αγαπάμε ατελειώτα, χωρίς περιορισμό? Κοιτάω έξω απο το παράθυρο. Τα σύννεφα έχουν ηδη συσσωρευτεί σε μια μεγαλεπίβολη μάζα μελαγχολίας, και τα πρώτα τάγματα του Στρατού των Δακρύων επιτίθενται στο χώμα. Δάκρυα....Απο δαύτα έχω μπουχτίσει, μα, πως να τους ξεφύγω?  Πως να ξεφύγει το σκυλί απο το ράπισμα του αφέντη του όταν είναι δεμένο σε ένα δέντρο απο κοντό λουρί? Απλά, καρτερικά και με πόνο, περιμένω να σταματήσουν και να χαθούν απο το παγωμένο μου  πρόσωπό... Πονώ που είσαι μακριά μου, μα πως να σου το δείξω? Είσαι μοναχά μια ανάμνηση πια, μια σκιά κοροιδευτική. Πλάσμα του αχνού φωτός που σχέδια και μορφές διαγράφει στην ψυχή μου...