Monday, February 14, 2011

Εναντίωση σε ό,τι σε υποτάσσει..

Τι είναι τούτη η αποκοτιά που με λογχίζει?
Η ακαταμάχητη ανάγκη να φωνάξω μες το πλήθος?
Να σφηνώσω την  σφαιρική άποψή μου στο κεφάλι κάθε εκμηδενιστή, να ψηφίσω τις απροσπέλαστες γραφικότητες και προκαταλήψεις με το νεανικό μου θράσος?
Τι είναι τούτη η αβάσταχτη ανάγκη για μια συμφωνία? Έναν έπαινο, ένα 'μπράβο'? Ένα σημάδι οτι δεν είμαι στάσιμη στο χαώδες 'Τώρα', που σαν το φίδι κουλουριάζει κάθε σπιθαμή της ύπαρξής μας.
Τι είναι τούτα τα σημάδια που στο πρόσωπό μου καίνε? Μην είναι φόβοι, αγωνίες? Όχι, δάκρυα ήταν. Ήρθε η στιγμή να γίνει η υπέρβαση και η αμυγδαλιά να χαρίσει τους καρπούς και τ'άνθη της στον αντίξοο χειμώνα. Η ώρα που το 'Τώρα' θα τερματίσει την φαύλη επικάλυψη του ηθικού και του πνεύματος, η ώρα, που το 'Άυριο' θα φέρει την τελείωση του ατόμου, που θα χαρίσει ένα χρυσαφένιο λουλούδι στο καβουρντισμένο δάσος της κοινωνίας...Ποιοί θα με φιμώσουν? Στα κομμάτια... δεν μπορείς να κλέψεις την ελευθερία των σκέψεων απο ένα σύννεφο, απο μια ύπαρξη ήσσονος σημασίας...Καλύτερα να φθαρώ και να χαθώ με τις ελεύθερες σκέψεις μου, παρά να αλλοιωθούν τα πιστεύω μου και να υποταχθώ στη διαφθορά του σήμερα.

No comments: